BAVUL Yeni taşınmamıştın buraya. Bavullarını açmamıştın ama. Açamamıştın. Burada yeni ve rengi soluk giysiler almıştın kendine. Bavulların içinden çıkacaklardan değil de içinden çıkacaklara yüklediğin anlamlarla yüzleşmekten korkuyordun. Ne cesaretin vardı buna ne de gücün. Sanki birinin fermuarını açsan, “Senin yüzünden öldü annen!” diye bağıracaktı. “Kedin senden nefret ettiği için kaçtı evden! Arkadaşların da terk etti seni. Sen kimseyi terk edemezdin zaten. Böyle kararlar alamazdın. İnsanları hayatına dahil edemediğin gibi, kimseyi de çıkaramazdın hayatından. Belki de bundandı telefon rehberinin bir mezarlığa dönüşmesi. Herkes gitmişti yine. Sen fark etmemiştin. Kimse açmaz zaten senin telefonunu. Annen istemedi ki seni. Belki de bundandı görünmezliğin. Bundandı teninin solukluğu. Annen görmek istemedi seni. Bir ışıltın olmadı bu yüzden. Yüzünü bir gören bir daha anımsamadı seni. Saçlarının sarısı teninin sarısına bu yüzden karışmıştı belki de. Hep soluk renkle...