O SOĞUK YEL “Önce Kurtköy’de bi’ ev almıştım, beğenmedim orayı sattım,” diyor karşısındaki kadına havalı havalı, başındaki pembe şalı düzeltiyor. “Sonra Kartal köprüsünün oradan aldım, orayı beğendim ama sattım orayı da, babamlara uzak diye.” Sonra ailesine yakın olan bilmemnereden almış ev. Ukala ukala anlatıyor, sinir oluyorum. Çünkü burası değil hava atmanın yeri. Rüzgâr’a bakıp duruyorum ağlayacak mı diye. Kıpkırmızı olmuş yüzü, ağlayamıyor belli, ama kötü, çok kötü. İncecik giyinmiş bu Aralık gününde. Ne yapacağını bilemiyor belli. Ama ağlamıyor da, sıkmış yine kendini. O hep böyleydi zaten, poyrazı hep kendine esen, kendi içini üşüten Rüzgâr… Yine kendi kalbini üşütüyor, belli. Kolay mı, babası öldü, hem de gencecik yaşında. Cemevindeyiz, Ahmet Amca’nın ölüm haberi geldi dün, epeydir hastanede yatıyordu, doktorlar ümit yok demişlerdi ama bizde yine bir umut, hastaneden çıkar diye beklemişiz. Boğazımda hissettiğim yumru nefes almamı engelliyor. Göğsümün üstünde ise koca ...